Wprowadzenie do dialogów o wielości światów

„Oczywiście, że nie są to fotografie planet, one wyglądają tylko, jakby się je oglądało przez ogromny teleskop wycelowany w kosmos. W rzeczywistości są to produkty stworzone przez generatora przypadkowych obrazów, który pracuje we wnętrzu kubka z kawą.

A działa on tak: wraz z opadaniem poziomu powierzchni kawy – a dokładnie – z ostatnim wypitym łykiem, generator aktywizuje przestrzeń na dnie kubka i produkuje abstrakcyjne formy z fusów. Trudno dokładnie określić moment, w którym generator zaczyna pracować; nie można wykluczyć, że włącza się już w momencie, w którym wargi dotykają powierzchni kawy.

Te stworzone z fusów obrazy kawowego kosmosu mogą stać się następnie przedmiotem obserwacji zainteresowanych teoretyków kawowych światów. Można np. dumać nad zadziwiającą rozmaitością tych obrazów. Wprawdzie formy ich są podobne i można by nawet dokonać typologii fusów z kawy, jednakże obrazy nigdy nie powtarzają się i ich niepowtarzalność nasuwa śmiałą myśl o tym, że w tym mikrokosmosie mikro-planet odbija się nieskończoność makrokosmosu. Dla niektórych będzie to okazją do zastanowienia się nad głęboko w ludzkim umyśle zakorzenionym dążeniem, aby we wszelakich formach dopatrywać się znaczenia.

Rozmaite czynniki oddziaływają na formę fusów z kawy: rodzaj ziaren kawy i to jak są mielone (grubo, średnio, drobno, czy bardzo drobno), czy z cukrem (białym, brązowym, słodzikiem), czy bez, z mlekiem, mlekiem zgęszczonym, czy ze śmietanką (zawartość tłuszczu też ważna); Potem rodzaj przygotowania (w ekspresie, po turecku, w prasce francuskiej) – od czego zależy, aby kawowe światy nie były zbyt mocno przefiltrowane. Ważny jest sposób trzymania kubka z kawą w ręce (mocno, uważnie, niedbale, kurczowo) i nie bez znaczenia jest kąt trzymania kubka przed i po ostatnim łyku. Także właściwości dna kubka grają rolę (szkło, porcelana, kamionka). Także ilość pozostawionej na dnie materii kawowo-fusowej…

Planety wznoszą się z głębi kubka, centymetry przeliczane są na lata świetlne. Z wolna obracają się, towarzyszą im wybuchy i kosmiczny pył. Podczas obrotów pyta wyrocznia: „Co widzisz?”

„Rybaka, który płynie za rybą, i wydaje się, że niedługo ją złowi, tak blisko już jest. Możliwe jednak, że jeszcze długo po morzu będzie płynąć, nim mu się połów uda.”

„A tutaj?”

„Czy nie widzisz sam? To kobieta z dużymi, śmiejącymi się ustami, pewnie królowa, gdyż jej włosy tworzą koronę. Ale może być niebezpieczna – za nią ukrywa się sieć, którą pomylić można z trenem jej płaszcza.”

„A tu?”

„Rozżarzona kula toczy się na nas. Gorące powietrze, cała atmosfera drży, wibruje. Obrazy na powierzchni są jeszcze płynne, czerwień prześwieca przez nią. Pełna wdzięku tancerka pośrodku, u jej stóp lew i kogut. Czy coś jeszcze do tego dodać?”

2007